TRENDEKİ KIZ – Paula Hawkins

İlk olarak Facebook’ta Doğan Kitabevi’nin reklamlarında gördüm. Yorumlar çok iyi olunca okumalıyım diye düşündüm. Tesadüfen yeğenimde olduğunu öğrenince hemen ondan alıp okumaya başladım. O kadar sürükleyici ve etkileyiciydi ki merakla birkaç günde bitirdim.  Çok beğendim.

Rachel, Megan ve Ann. Bu üç sorunlu kadının ağzından yazılmış bir kitap. Rachel bir alkolik, bebekleri olmayınca kendini alkole vermiş ve kocası Tom tarafından terkedilmiş. Ann, Rachel’ın eski kocası Tom’un yeni karısı. Üstelik Tom ile bir de bebekleri olmuş. Megan ise Ann’in çocuğunun kısa bir süre bakıcılığını yapmış olan bunalımdaki evli bir kadın. Dahası Rachel her gün trenle sözümona işe giderken Megan ve kocası Scot’ın evini takıntılı bir şekilde izliyor ve bu çifte garip bir hayranlık besliyor. Bir gece Megan ortadan kayboluyor ve aynı gece Rachel tren istasyonunda üstü başı kan içinde alkolden baygın bir şekilde uyanıyor. Fakat hiçbir şey hatırlamıyor.

İşte hikaye bu kurgu üzerine kurulmuş. İlk başlarda biraz sıkıcı gitse de kısa sürede insanı sarıyor ve elinden bıraktırmıyor. Gerçi bugünlerde “ teenage”lerin elinde sıkça gördüğüm bir roman olsa da her yaş için uygun.

Biraz Gone Girl’e benzettim. Onun kitabını okumadım sadece filmini izledim ama çok beğenmiştim.

Tavsiye ediyorum.

OKUNMASI GEREKEN KİTAPLAR LİSTESİ

Yine kış geldi. Soğuk ve karanlık gökyüzü insanın ruhunu sıkıyor. Böyle günlerde elime şöyle güzel bir kitap alıp, battaniyeyi üzerime çekip, bir fincan kahve ile bütün günümügeçirmek isterim. İşte tam da böyle günler için okunması gereken kitaplar listemi açıklamak istedim.

·        Benim top ten listem de bir numara en sevdiğim yazarlardan Elif Şafak’ın Aşk’ına ayrılmıştır.

·        Etkisinden çıkamadığım, en beğendiğim kitaplar sıralamasında her zaman zirvede yer alacak bir diğer kitap ise yine çok sevdiğim başka bir yazara ait: Zülfü Livaneli – Serenad

·        Khalid Hosseini ‘nin Uçurtma Avcısı

·        Bayılarak okuduğum, okumaktan en çok zevk aldığım kitaptır Elif Şafak – İskender

·        Ahmet Ümit – Beyoğlu Rapsodisi

·        Elif Şafak – Baba ve Piç

·        Jojo Moyes – Senden Önce Ben

·        Zülfü Livaneli – Kardeşimin Hikayesi

·        Ahmet Ümit  - İstanbul Hatırası

·        İhsan Oktay Anar – Suskunlar

·        Adam Fewer - Olasılıksız

·        Buket Uzuner – Kumral Ada Mavi Tuna

·        Richard Bach - Sonsuza Uzanan Köprü

Bu listede bir numara çok uzun zamandır Aşk’a aittir. Serenad, Uçurtma Avcısı ve İskender ise yine zirveye yakıştırdığım en güzel romanlardır.

Hepimizin kendine ait bir listesi vardır muhakkak. Peki ya sizin listeniz nasıl?

Sevgiyle kalın.



HİÇLİĞİN KIYISINDA – J.A.REDMERSKI

Hiçliğin Kıyısında… Bu kitapla ilgili iki arkadaşımdan tavsiye aldım. Kitap seçerken arkadaşlarımın tavsiyelerini de dikkate aldığım için ‘Sevgilimden Son Mektup’  biter bitmez sipariş ettim ve gelen kitabın ciltli çıkması da beni son derece memnun etti. Çünkü farkına varmayarak ciltli olanını sipariş vermişim.  Ciltli kitapları oldum olası çok sevmişimdir. Bana çocukluğumu hatırlatır. Çocukken annemin bütün kitapları ciltliydi ve o cilt kokusu, kapağın altından çıkacak cildin rengi, ip ayracı bana hep büyülü gelmiştir. Böyle kitaplar bana Büyücü Merlyn’in elinde taşıdığı; içinde her türlü bilgiyi barındıran; ifade yerindeyse kutsal kitaplarmış gibi gelir. Bu yüzden de bu romanı sırf cildi yüzünden daha başlamadan sevdim.

 İlk Bölümler

Romanın başlarında, bu kitap bana her ne kadar çok ilginç gelmeyecekmiş gibi hissetsem de okudukça kitabın akışını sevmeye başladım. Bir kitapta beni en çok etkileyen şey daha önce de söylediğim gibi sürprizlerdir. Bu romanla ilgili olarak da Camryn’i okurken bir sonraki bölümde aynı olayları Andrew’nun gözünden anlatan bölümün gelmesi beni şaşırtıp bakış açısı farkıyla bir kızın gözünden bir de erkeğin gözünden anlatım çok hoşuma gitti doğrusu.  Kitap beni sardı, bu iki gencin aşık olacakları kesin ama onları otobüsten indikten sonra neler bekliyor şimdiden merak etmeye başladım. Kitabın yarısını geçmek ve neler olacağını öğrenmek için sabırsızlanıyorum. Ayrıca yazarın dili ağır değil ve cümlelerin içinde kaybolmuyorum. Dolayısıyla rahatlıkla ve hızlıca okuyabileceğim için memnunum.

Son Sözden Sonrası…

Ve bitti. Açıkçası bende çok iz bırakmadı. Keyifliydi ancak bence çok doyurucu değildi. Benim sevdiğim tarz kitaplar biraz merak uyandırıcı sürükleyici, biraz öğretici bilgi verici ve biraz da duygusal olmalı. Hiçliğin Kıyısında biraz merak uyandırıcıydı, ama çok az. Tamam, biraz duygusallık da vardı. O da az. Evet sürükleyiciydi. Ama herhangi bir öğretici ya da araştırmaya sevk eden bir yanı yoktu. Kötü müydü? Hayır, haksızlık etmeyeyim, Keyifle okudum. Ancak dediğim gibi iz bırakan bir roman değil.

Okuyacaklara duyurulur.

SEVGİLİMDEN SON MEKTUP – Jojo Moyes

Bu aralar arayı açıyorum, farkındayım. Bunun mevsimle bir ilgisi olabilir. Sıcaklar, rehavet, tembellik hepsi bir arada. Hayatın akışının yavaşlamasıyla kitap okuma hızımda ve yazı yazma isteğimde de aynı derecede bir yavaşlama var. Zaten çok hızlı, atik tetik bir insan değilimdir. Bu nedenle uzun aralar vermem normal.

Sevgilimden Son Mektup oldukça soft, okuyucuyu alıp başka diyarlara götüren, romantizm kokulu bir kitap. Tam bir yaz kitabı denilebilir. Jojo Moyes okumayı severim. Bu romanı da elime geçince okumak istedim. Beni çok etkiledi mi derseniz, hayır. Öyle aman aman etkisinde kalmadım. Bir  ‘Senden Önce Ben’ değil. Ama güzel bir kitap. Dediğim gibi, çok soft, çok romantik, merak uyandırıyor, bir sürükleyiciliği var. Ancak araştırma isteği uyandıran ya da öğretici herhangi bir yanı yok. Sabun köpüğü, keyifli bir kitap.

Konusuna gelince,

Ellie Haworth adında genç bir gazetici kızın, yeni yazısı için gazetenin arşivinde bulduğu 1960lardan kalma aşk mektuplarında anlatılan yasak aşk hikayesi ile kendi yaşamı arasında benzerlik kurarak mektuplara kendini kaptırması ile hikaye başlıyor. Yalnız mektuplar kaptırılmayacak gibi değil. Onu söyleyeyim. Ellie de aynı o mektuplarda anlatıldığı gibi evli bir adamla ilişki yaşamaktadır ve mektupların içtenliğine kendini kaptırmıştır. Mektupların sahibini bulmak ve hikayenin sonunu öğrenmek için yaptığı araştırma ve özel hayatında yaşadığı gelişmeler de ikinci bir hikaye olarak anlatılıyor.

Diğer tarafta ise mektupların asıl sahipleri olan Jennifer Stirling ve sevgilisi Anthony O’Hare’nın hikayesi başlıyor ki bence romanın asıl en güzel bölümlerini bu bölümler oluşturuyor. Hatta Jenny ile Boot’un hikayesine ara verip Ellie’ye dönüş yapıldığında okuyucu olarak kitabın bir an evvel ana hikayeye dönmesini istedim. 1960larda İngiltere’de kadına bakış, yaşam, evli bir kadının sorumlulukları kendisinden beklenilenler ve jet sosyete hayatı hakkında bilgi edinirken, Jennifer’la Boot arasındaki o çok hoş ve romantik aşk ilişkisi, okurken insanı mest ediyor. Ne olacak acaba kavuşabilecekler mi? Jennifer kocasını terk edecek mi? Yazarımız yıllar sonra Ellie ile bu insanlar arasında nasıl bir bağ kuracak? gibi sorular okuyucuda merak uyandıran unsurlar.

Bu kitap güzel, okuyacak kişiye göre - romantizm sevenlere- tavsiye ederim, ancak mutlaka okunması gerek diyemem. Senden Önce Ben’i ise bir adım daha önceye koyarım.

FİKRİYE ÇANKAYANIN DUVAKSIZ GELİNİ - Halil İbrahim Özcan / LATİFE ve FİKRİYE İKİ AŞK ARASINDA ATATÜRK – İsmet Bozdağ

Uzunca bir aradan sonra tekrar merhaba! Bir süre ara verdim. Çünkü ne okuyacağım konusunda çok karasız kaldım. Ahmet Ümit’in İstanbul Hatırası’ndan sonra yine İstanbul’un tarihi ile ilgili bir şeyler okumak istiyordum. Bir süre kitap araştırdım. Sonunda sırasıyla Radi Dikici’den “Şu Bizim Bizans” ve “Teodora”yı okumaya karar verdim. Tam aradığımı buldum, biran önce hafta sonu gelsin de kitapçıdan alıp başlayayım derken; o sırada çok sevdiğim Zülfü Livaneli’nin “Konstantiniyye Oteli” isimli yeni kitabı çıktı piyasaya. İşte sonuç: kararsızlık ve yine kararsızlık. Hepsi bu yükselen burcumun yüzünden. Teraziyim işte. Yengeç asıllı terazi.

Her neyse, bu kararsızlık dolu bekleyişim sırasında kitapçıya gidene kadar kendi kütüphanemde okunmayı bekleyen kitaplardan birinden başlayayım, böylece okumaya ara vermemiş olurum diye düşündüm. Bu iki kitaptan önce Fikriye’yi, sonrasında da Latife ve Fikriye’yi bir solukta okudum. Tabi bu iki kitabı okuduktan sonra, ne İstanbul kaldı bende, ne Zülfü. Tamamen Mustafa Kemal Atatürk’ün büyük dehası karşısında kelimenin tam anlamıyla büyülenmiş durumdayım. Daha fazla okuma daha fazla öğrenme isteği içerisindeyim. Okudukça gurur duydum, hayran kaldım. Dilimde sürekli M.Kemal sözleri.

Cahillik çok kötü bir şey. Atatürk’ün askeri ve siyasi dehası, günümüzde bile böylesi görülmemiş bir liderlik yeteneği, bir milleti esaretten çıkartıp tüm Dünyanın gözünde yüceltip; saygın bir yere taşıması, elbette bir Türk olarak gurur duyulacak bir şey. Ne mutlu bize ki böylesi bir lideri Allah bize nasip etmiş, bizim kurtarıcımız olmuş. Bizim gurur kaynağımız olmuş.

Minnettarlıkla, şükranla ve saygı ile anmamız gereken, tüm Dünyanın saygı duyduğu, bugün bile hala “yüzyılın lideri” olarak adlandırdığı Atamızı çocuklarımıza da iyi öğretmemiz gerekiyor. Öğretelim ki nerden geldiğimizi unutmasınlar. Nasıl şanlı bir tarihe, şanlı bir lidere sahip olduğumuzu hep hatırlasın ve onun mirasını yok etmek isteyen “dahili ve harici bedhahlara” karşı gözlerini açık tutsunlar! Böyle söylüyorum çünkü günümüzde bunlardan çok var.

Yeni okuyacağım kitaplar kesinlikle Atatürk hakkında olacak. Hıfzi Topuz’un "Bana Atatürk’ü Anlattılar" ve Falih Rıfkı Atay’ın "Çankaya" isimli başyapıtı listemde ilk sırada yer alıyor. Bence her Türk vatandaşının ‘okunmuş’ olarak kütüphanesinde yer alması gereken eserler bunlar.

Fikriye ve Latife hanımefendiler hakkında hiçbir yorum yapmadığımı düşünebilirsiniz.  Ancak bu hanımefendiler Atatürk’ün pek sevdiği, hayatında çok önem arz eden, Atamızı çok seven ve Atamızın da çok sevdiği, çok önem verdiği, bir tanesi zaten hayat arkadaşı olan iki hanım olduğu için onlarla ilgili buradan hiçbir yorum yapmak hakkı kendimde görmüyorum. Her ikisinden de Allah razı olsun diyebilirim ancak.

Latife ve Fikriye’den bir alıntı yapmak istiyorum. Zaten okudukça vatanseverlik duygularınız kabarıyor.

……......

“Siz kimsiniz?

İzmir’deki yeni evinde Mustafa Kemal Paşa ilk gecesini çalışarak geçirdi. Kendisi için zengin bir sofra hazırlandığı halde hiçbir yemeğe dokunmadan ufak tefek karnını doyurdu ve geç saatlere kadar 
çalıştı.

Ertesi sabah erkenden uyanmıştık. Hafif bir kahvaltıdan sonra vilayet konağına gittik ve doğruca Vali’nin odasına girdik. Vali, İngiliz Konsolosu ile görüşüyordu… Biz gelince Vali ayağa kalktı ve Konsolosla Mustafa Kemal Paşa’yı tanıştırdı.

Konsolos iyi Türkçe bilmiyordu. Ufak tefekti. Yüzünde, önce kendisine, sonra hiçbir şeye inanamamış  olmanın yıkıntısı vardı. 

Paşa Vali’ye sordu:

-Konu nedir?

Vali anlattı:

-Sayın Konsolos, İngiliz tebasında olan vatandaşlar ile Rum, Ermeni, Yahudi gibi azınlıkların güven altında bulunduklarını belirtir bir “güvence” istiyorlar. Ben kendilerine herkesin eşit biçimde güven altında olduklarını bildirdim.

Mustafa Kemal Paşa, Konsolos’un Türkçe bildiğini biliyordu, öyle olduğu halde öfkesini belirtmek için sordu:

-Ee, peki daha ne istiyormuş?

Bu soruya Konsolos Türkçe cevap verdi.

-Tebamız hakkında hükümetinizden yazılı teminat istiyorum!...

Konsolos garip bir biçimde diklenmişti. Sanki Tanrı’nın kendisinden esirgediği görkemi, sesi ile kazanmak istiyormuş gibi, bu sözleri gerile gerile söylüyordu. Paşa’nın sesi havada kırbaç gibi şakladı:

-Yunanlılar zamanında kendi tebanızı daha emniyette mi görüyordunuz?

Konsolos gerisinde İngiliz devletinin bulunduğunu belli eden bir kasılma ile:

-Evet, dedi. Yunanlılar burada iken tebamızı emniyette görüyorduk.

-Öyleyse buyurun tebanızla birlikte Yunanistan’a gidin efendim!

Konsolos kendisinden umulmayacak bir cesaret gösterdi:

-Yani Majestelerimin hükümetine savaş mı açıyorsunuz?

Mustafa Kemal Paşa, bu bızdık Konsolos’a iyice öfkelenmişti fakat öfkesini tuttu ve Konsolos’a:

-Siz kiminle ve ne konuştuğunuzu biliyor musunuz?... Ben Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanı ve  

Türk Orduları Başkomutanıyım. Savaş açmaya, barış yapmaya hakkım var. Siz kimsiniz!... 
Hükümetiniz adına savaş ve barış görüşmeleri yapmaya yetkili misiniz? Böyle bir yetkiniz varsa görüşelim.. Yoksa (Eliyle kapıyı gösterdi) buyurunuz efendim!...

O kasım kasım kasılan Konsolos, Mustafa Kemal Paşa’nın son cümlesi üzerine sapsarı kesildi ve tek bir kelime söylemeden kapıdan çıktı gitti. Mustafa Kemal Paşa arkasından bir süre baktıktan sonra Vali’ye döndü:

-Yüz vermeyin Vali Bey! Bunlar karşılarında hala Babıali Hükümeti var sanıyorlar. Bir zırhlısı önünde pısacak, bir blöfü önünde yelkenleri suya indirecek “devletçik” sanıyorlar bizi!.. Küstahlığın derecesine bakın; bana “Savaş mı açıyorsunuz?” diye soruyor, barut kokan bir odada sorduğuna bak!... Savaş halinde değil miyiz sanki!...

“Karşımda oturuşunuzu, sizi konuk saymamıza borçlusunuz!...”

Vali’nin yanından çıktık ve odalarımızda çalışmaya başladık. Bir süre sonra Ruşen Eşref geldi.

-İzmir bir kere daha ayağa kalktı, dedi. Konsolos buradan çıkar çıkmaz, bir taraftan Konsoloshaneyi toplamaya başlamış, bir taraftan da İngiliz tebalı olanlara haber göndererek: “Hemen şehri terk etmelerini” bildirmiş. Rıhtım mahşer günü… Kordonboyu, kendilerini limanda bekleyen İngiliz, Fransız gemilerine götürecek kayık arayan insanlarla dolu.. Kadın erkek, çoluk çocuk deniz kenarına dökülmüşler. Durumu Nurettin Paşa’ya söyledim

-Olay var mı? .. diye sordu..

Olay yok ama çok önemli gelişmeler var.

Acaba Mustafa Kemal Paşa’ya bildirsem mi? Diye benden akıl danıştı. Her halde durumu Paşa’ya bildirmekte yarar vardı:

-İstersen gir, dedim. Yanında kimse yok…

Girdi, içerde epey kaldı.. O, Mustafa Kemal Paşa’nın yanından çıkarken kollarında ve omuzlarındaki işaretlerden amiral rütbesinde olduğu anlaşılan İngiliz Donanması Komutanı, Hükümet Konağı’nın kapısından girerek Mustafa Kemal Paşa’nın odasına doğruldu. Nazik, fakat öfkeli bir hali vardı. Ruşen Eşref önüne çıkıp ne istediğini sorunca:

-Başkomutan Mustafa Kemal Paşa’yla görüşmek istiyorum!... dedi.

Ruşen Eşref, Amiral’i benim odama alırken sordu:

-Görüşme hangi konuda yapılacak acaba?

-Ordunuz İzmir’e girdi. Bu bir zaferdir. Bir İngiliz askeri olarak, Başkomutanınızı kutlamak isterim. Bu arada, yeni gelişmeler bakımından kendilerinden öğrenmek istediklerim olacak…

-Bir dakikanızı rica ederim, sayın Amiral… Kendilerine teşrifinizi haber vereyim…

Ruşen Eşref, Mustafa Kemal Paşa’nın odasına girdi, bir süre kaldıktan sonra çıktı ve yol gösterdi:

-Buyurun efendim. Başkomutan hazretleri sizleri bekliyorlar.

Birlikte odaya girdiler, kapı kapandı. Amiral önce:

-Çok güç koşullar altında bir savaş kazandınız. Sizi asker olarak içtenlikle kutlarım.. Çanakkale’deki başarınızı rastlantıya borçlu olmadığınız kanıtlanmış oldu. Büyük bir askerle tanıştığım için memnunum, demiş.

Mustafa Kemal Paşa, çok hoşlanmış bu sözlerden… Kim olsa hoşlanır elbet. Dünyanın en büyük devleti sayılan İngiltere’nin bir Amiral’i –hem düşman olduğunuz halde- sizi övüyor!... Diplomatik bir söze giriş de sayılsa, değerinden bir şey yitirmez sanırım… Sigaralar sunulmuş, çaylar söylenmiş, sıcak bir hava doğmuş Mustafa Kemal Paşa ile Amiral arasında… Hatta bir ara Mustafa Kemal Paşa sabahki Konsolos’u hatırlayıp, askerlerin diplomasiyi sivillerden daha iyi yürüttüğüne inanır gibi olmuş…

Amiral bir süre sonra konuya girmiş:

-Ülkenin, kontrolünüz altında bulunan bölümünde bizim tebamız ve sizin azınlıklarınızdan Ermeniler, Rumlar, var. Yeni askeri yönetim altında bu insanların statüsü nedir?.. Güvende midirler?..

-Hiç kuşkunuz olmasın Amiral!.. Türkiye’deki bütün insanlar gibi tebanız ve sözünü ettiğiniz azınlıklar da Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükümeti’nin eşit koruması altındadır. Suç işlemeyenler, kendilerini bu memlekette benim kadar güvende sayabilirler..

_suç işleyenler?..

_Suç işleyenler Sayın Amiral, dünyanın her yerinde olduğu gibi ülkemizde de adaletin huzuruna çıkarlar… Suçlu iseler, cezalarını elbette çekeceklerdir…

-Fakat, Paşa Hazretleri, fevkalade günler geçirdik. Yunan ordusundan cesaret alan Rumların bazıları, şımarıklıklar yapmış olabilir. Bugün bu insanlar yerli halkın düşmanlığı ile yüzyüzedirler. Ermeniler için de başka açıdan aynı şeyleri söyleyebilirim. Biliyorsunuz, arkadaşlarının büyük bir bölümü göçe zorlandı ve önemlice bir bölümü de hayatını kaybettiler. Bu ruh tedirginliği içinde Yunan ordusu ile işbirliği yapmış, bazı Türklere zor günler geçirtmiş olabilirler. Bunlar, fevkalade günlerin olaylarıdır. Bağışlanması, hoş görülmesi gerekir. Eğer bu kimseler, halkın husumetine bırakılacak olursa, bütün dünya aleyhinize kıyameti koparır!..

Son cümleye kadar Amiral’i gülümseyerek dinleyen Mustafa Kemal Paşa dünyanın koparacağı gürültü ile kendisini tehdide girişince sözünü bıçak gibi kesmiş:

-Şu “Efendi Devlet” rolünü bir kenara koyunuz Amiral!... Milletleri de tehdit etmekten vazgeçiniz!… İngiltere ve müttefiklerinin kıyameti koparıp koparmayacakları düşünmeme! Bunlar, memleketimin iç işleridir; kimsenin bu işlere de karışmasına müsaade edemem!.. Majestelerinizin devleti memleketimizin azınlıklarıyla uğraşmaktan vazgeçsinler! Kim bize saygı beslemezse bizden saygı beklemeye hakkı olmaz. Şimdi söyleyeceklerinizi dinliyorum….

Amiralin benzi önce kül gibi olmuş, sonra ıstakoz gibi kızarmış:

-İngiltere hükümetinin tebasını her yerde koruma hakkı, devletler hukuku teminatı altındadır. Avrupa devletleriyle birlikte arkaladığımız Rum ve Ermenilerin güven içinde bulundurulmasını sadece rica ettik. Yoksa (elini limandaki gemilerden tarafa uzatarak) biz bu güvenliği sağlayacak kuvvetteyiz…

İşte o zaman Mustafa Kemal Paşa’nın tepesi iyice atmış:

-Arkaladığınız Yunan ordusunun yüzen leşlerini herhalde görmüş olmalısınız!.. Türk ordusu, asayişi sağlayacak güçte olduğu gibi, limanı boşaltacak güçtedir de… İsterseniz, Türk’e ihanet eden tebanızın ve azınlıklarımızın adaletten kaçan sefillerini geminize doldurabilirsiniz!... Donanmanızın da en kısa bir zamanda limanı terk etmesini istiyorum!...

Mustafa Kemal Paşa’nın cümleleri, art arda Osmanlı tokatları gibi Amiral’in yüzünde şakladıkça Amiral ne yapacağını şaşırmış ve en sonunda Paşa’ya:

-İngiltere’ye savaş mı açıyorsunuz?.. demiş.

İşte Mustafa Kemal Paşa burada son sözünü söylemiş:

-Savaş açmak mı? Siz yoksa Sevr Antlaşması’nın hala yürürlükte olduğunu mu sanıyorsunuz?.. Biz onu çoktan yırttık… Karşımda oturuşunuzu, sizi konuk saymamıza borçlusunuz!.. Fakat görüyorum ki nezaketimizi kötüye kullanmak eğiliminiz var… Buna müsaade edemem. Bizim gözümüzde, “Barış anlaşması yapmamış” iki devletiz. Savaş hukuku yürürlüktedir. Gemilerinizi derhal karasularımızdan çekmenizi size ihtar ediyorum!...

Bir balmumu heykeline dönmüş Amiral Anadolu deyimiyle dudağı yarılmış… Şişe gerine girdiği Mustafa Kemal Paşa’nın odasında oturduğu sandalyede küçüldükçe küçülmüş ve sonunda kekeleyerek:

-Af edersiniz… demiş ve yerlere kadar eğilerek geri geri kapıya gidip dışarı çıkmış.

Vilayet kapısında kendisini bir İngiliz müfrezesi bekliyordu. Amirallerini görünce selam durumuna geçtiler. Fakat Amiral müfrezenin selamını bile almadan kendisini bekleyen motora bindi ve hemen gemisine doğru kıyıdan uzaklaştı.

Aradan bir saat geçti geçmedi… İngiliz gemisinden bir müfreze ve bir teğmen çıktı. Amiral’den-devletin adına- bir ültimatom getiriyordu. Başkomutan Mustafa Kemal Paşa’ya kendi elleriyle verecekti. Paşa’ya bildirdim. “Gelsin” dedi.

Teğmeni içeri aldım. Ruşen Eşref tercümanlık yapıyordu. İngiliz çakı gibi bir teğmendi. Paşanın karşısında gösterişli bir selam verdi ve Ruşen Eşref aracılığı ile ültimatomu Paşa’ya ulaştırdı.

Paşa:-Peki teğmen! Hükümetimiz ültimatomunuzu inceler ve hükümetinize gereken karşılığı verir. Siz geminize dönebilirsiniz…

Teğmen odaya girdiğinden beri değişmişti. Dışarda soğuk görev yapan bir asker havasında iken Paşa’nın karşısına çıktıktan sonra yumuşamaya sevimlileşmeye gözlerine hayranlık ışıkları düşmeye başladı. Herhalde göbeğine kadar sakallı bir Osmanlı Paşası beklerken, kendisinden ancak birkaç yaş büyük sarışın, mavi gözlü, ateş kaynayan bakışları ile çevresini süzen peşinde iki büyük zafer sürükleyen Mustafa Kemal Paşa’yı görünce şaşırmıştı.

Önce dışarı çıkacakmış gibi bir hareket yaptı, sonra Ruşen Eşref’e dönüp-Başkomutan hazretlerinin ellerini öpmeme müsaade buyurular mı?..

Ruşen Eşref teğmenin dileğini Paşa’ya söyledi; Paşa:

-Neden icap etmiş sor bakalım!...dedi.

Teğmen:

-Asker olarak zaferlerine, insan olarak kendisine hayranım… Lutfetsinler…

Teğmen, Paşa’nın uzattığı eli öptü, Paşa da teğmenin yanağını okşadı. Odayı boşalttık.

İngiliz ve Fransızlar kendi devletlerinin uyruğunda olanları gemilere bindirmeye başlamışlardı. Nitekim birkaç saat sonra da sessizce çekilip gittiler…”

………….

Sevgili Salih Bozok’un anlattıklarına hürmeten onun sözlerine de yer vermek gerek diye düşünüyorum…

……………….

“Ben, Mustafa Kemal Paşa’nın sadece arkadaşı, dostu değil, HAYRANI idim. Başka yapıda insan olduğu ilk bakışta belli oluyordu. Bakışları başkaydı, düşünceleri başkaydı, insan münasebetleri başkaydı; velhasıl o kadar başkaydı ki, tanıyanlar ya ateş-böcekleri gibi ışığına pervane kesiliyorlar, ya da çekilip gidiyorlardı.

Ben, pervane kesilenlerdendim.

Ona inanıyordum Önümdeki uçuruma “atla” dese, hiç düşünmez atlardım, hem de ölmeyeceğime inanarak!..”

Salih Bozok

……………….

Kıssadan hisse: Lider dediğin böyle olur! Duruşuyla bakışıyla lafıyla sözüyle ezer geçer kendine hayran eder! Karizma budur….